آمریکاییها میگویند سه گزینه روی میز مذاکرات است و جمهوری اسلامی باید یکی از آنها را انتخاب کند؛ 1- توافق؛ که با توجه به محتوا و ابعاد فعلی آن، چیزی بیش از یک کلاه گشاد و بی انتها نیست! 2- تشدید تحریمها 3- گزینه نظامی.
نگاهی دقیق به فعل و انفعالات محیطی نشان می دهد آنچه روی میز در جریان است، چیزی جز یک نمایش تردستانه برای پنهان کردن بازی مرموز زیر میز نیست. گزینههای روی میز آمریکاییها از دو حال خارج نیستند. گزینه اول فرعی است و دو گزینه دیگر کارتهای سوخته و بی ارزش. گزینه واقعی و اصلی آمریکا که از قضا زیر میز قرار دارد و صحنه سازیهای روی میز برای پوشاندن آن است، چیزی نیست جز؛ «Regime Change From Within» یا همان «تغییر رژیم از درون».
«رژیم» در ادبیات سیاسی واشنگتن، یک عبارت کنایی است که به «آرایشهای سیاسی نامطلوب» اطلاق می شود. تعریف مبسوط یک رژیم از منظر واشنگتن «مجموعهای حاکم از قوانین، هنجارها و ارزشهاست که رفتارها را تنظیم و کنترل میکند» و این مجموعه در تضاد با منافع و تعاریف آمریکا تعریف می شود.
خب اگر دوست دارید ادامه مقاله را در یادداشت روز کیهان بخوانید.
اما سوال اصلی من این است که اصلا اول از همه چه کسی گفت مذاکره کنیم؟ و چرا؟! آیا ما مغز خر خورده بودیم؟
- ۹۳/۱۲/۱۶