شانه هایت را برای گریه کردن دوست... نه
من سر از زانوی تو ای غم! مگر برداشتم؟!
میتوانستم از این تنها شدن جان در برم
میتوانستم اگر یک جان دیگر داشتم...
پ ن 1:شعر از مژگان عباسلو. بیت عنوان از محسن کاویانی. طرح تصویر از میکاییل براتی.
با دیدن بچه مدرسه ای های شهید یمنی، کیفهای مدرسه ی آبی فیروزه ای به خون نشسته شان، بدنهای نحیف خاکی و خون آلودشان، دنیا پیش چشمهایم تیره و تار شد...
پ ن 2: امشب برای یه پیرزن فرتوت، لاغر و زحمت کش، با کمر خم و صورت آفتاب سوخته و دستهای زبر که با گاسترو انتریت(اسهال) مراجعه کرده بود سرم و دارو نوشتم که بره اتاق تحت نظر و سرم تراپی بشه. دم در اتاق تزریقات که مشرف به اتاق منه، دمپاییش رو از پاش درآورد و با پای برهنه رفت تو.. میترسید کف دمپاییش، سنگ های کف درمانگاه رو کثیف کنه. خنده تون گرفت نع؟!
من گریه کردم...
- ۹۷/۰۵/۲۵
