من کبوتر نیستم، اما ندیدم در بقیع/ یا کریمی را برانی از حریمت، یا کریم...
پ ن:وقتی فکر میکنم این قبر امام های منه، دلم میخواد از غصه بمیرم..
این متن به سوالات پاسخ روشن و علمی میده، هم ممنون و شاد شدم ازفهمیدن اصل مطلب و هم توصیه میکنم دوستان بخونن تا مثل من اشتباه متوجه نشن! اصل متن اینجا: http://raghim2.blog.ir/
فتوای تاریخی ، تاریخ فتوایی!
در سال 85 چند نفر از طلاب قم که از مقلدان صادق روحانی و صادق شیرازی بودند، در بارۀ تاریخ شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام، ایجاد سئوال کردند و اِن قُلت هایی را در برخی رسانه های مکتوب رواج دادند و کوشیدند با اخذ فتوا از مراجع تقلید، جمهوری اسلامی را مجاب کنند تا سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع) را در تقویم رسمی کشور از 28 صفر به هفتم صفر تغییر دهد. چرا؟ به دو دلیل:
دلیل اول: این جماعت، نوعاً با ترویج حزن و اندوه در جامعه اسلامی موافق ترند و با مراسم شادی و نشاط حتی المقدور موافقت ندارند. البته این حرف را به صراحت نگفته و نمی گویند. اما سخنرانی ها و برنامه های اجرایی طلاب و مقلدان صادق شیرازی مؤید این است که این ها به افسردگی و ملالت در جوامع شیعی بیشتر دامن می زنند و پیروان اهل بیت علیهم السلام را عاری از شور و شعف و شادابی می پسندند. از این رو نگران بودند که مبادا، سیمای جمهوری اسلامی در هفتم صفر بعنوان ولادت امام موسی بن جعفر (ع) برنامه شاد اجرا کند!
دلیل دوم: این گروه تلاش می کنند در هر زمینه ای نظر مراجع تقلید خود را در ایران ترویج کنند و توصیه های آن ها را به خورد مردم دهند و در صورت امکان جمهوری اسلامی را در تنگنای تصمیم گیری قرار دهند. البته صادق روحانی مقلدان زیادی ندارد. ولی دفتر ایشان گاهی در بعضی مسیرها با طیف شیرازی، همراهی و همنوایی دارد!
اما، تلاش برنامه ریزی شدۀ این افراد، به دلیل حاصل نشدن اجماع در فتاوای مراجع تقلید، عملاً بی نتیجه ماند و تیر تلاششان به سنگ خورد. تا اینکه در سال 95 و 96، بانیان این طرح، زیرکانه حرکت دوباره ای را آغاز و هدفِ خود را از طریق فضای مجازی و برخی رسانه های نوشتاری و به روش مصاحبه با برخی چهره های شاخص دنبال کردند. تا جایی که یکی از روحانیون شناخته شده و برخی از سایت ها و خبرگزاری های مشهور نیز به دام این ها افتادند!
بعضی خبرگزاری ها بی آنکه بدانند، این موضوع را در قالبِ نشرِ فتاوای مراجع تقلید پوشش دادند و آن فرد روحانی نیز در صفحۀ اینستاگرامش این موضوع را به اشتراک گذاشت و در یک مصاحبۀ خبری نیز تلویحاً پیشنهاد کرد تا علما و بزرگان حوزه، نسبت به یکسان سازی تاریخ شهادت امام حسن علیه السلام مطابق نظر علمای عراق اهتمام ورزند! اما باز هم اتفاقی نیفتاد و این مسئله همچنان ناموفق و مسکوت باقی ماند. در این مورد چند نکته قابل توجه است:
- استفتایی که از مراجع تقلید به عمل آمده، نشان می دهد که متن استفتاء کاملاً جهت دار و هدفمند تنظیم شده است! در واقع، استفتاء کنندگان دنبال این بودند که جواب مطلوبِ خود را از مراجع بگیرند! که البته پاسخ مراجع محترم، آنطور که آنها می خواستند، به دست نیامد.
- آنچه راجع به اختلاف تاریخ شهادت امام حسن مجتبی (ع) در سایت های اینترنتی منتشر شده، مربوط به سال های 93 و 96 است که نشان می دهد این شُبهه و اِن قُلت ها قبل از آن یک مسئلۀ درون حوزوی بوده و در سطح جامعه مطرح نبوده است. نکته قابل توجه این است که یادداشت های مربوط به این مسئله، نوعاً غیر محققانه، با ادبیات واحد و با شکل و شمایل یکسان، بعضاً بدون تاریخ انتشار و بدون نام نویسنده در سایت های آن روز بازنشر داده شده و هدف، این بوده است که به مردم بقبولانند تاریخ شهادت امام مجتبی (ع) در هفتم صفر معتبرتر است. جالب تر از همه این است که در انتهای اغلبِ یادداشت ها اظهار امیدواری کرده اند که علما و مسئولان امر دست به کار شوند و تاریخ شهادت امام حسن علیه السلام در جمهوری اسلامی را با آنچه در عراق مرسوم است، یکسان سازی نمایند!
- مقالات، یادداشت ها و مصاحبه هایی که مرتبط با این موضوع در سایت ها منتشر شده، غالباً اظهارنظرهای غیر علمی و نقل قول های غیر محققانه است که از منابع دست دوم گرفته اند. بی آنکه مستندات تاریخی را مورد تطبیق قرار دهند و یا در بارۀ صحت و سقم نقل ها تحقیقی کرده باشند.
اختلاف نظر در بارۀ تاریخ شهادت امام مجتبی (ع) یک واقعیت انکار ناپذیر است. اما خوب است بدانیم که قِدمت راویان و ناقِلان مشهور در این موضوع به دو مقطع تاریخی تقسیم می شوند: یکی مربوط به قرن های 9 و 10 هجری است و دیگری به قرن های سوم تا هفتم هجری برمی گردد. کما این که علما و راویانی که در بارۀ تاریخ شهادت امام حسن مجتبی (ع) نیز اظهارنظر کرده اند؛ به دوگروه تقسیم می شوند:
- گروهی که شیخ بهایی در میان آنها دیده می شود، این گروه نقل خود را از شهید اول گرفته اند و شهید اول نیز نقل خود را از کتاب تثبیت الامامه گرفته است. کتابِ تثبیت الامامه اگرچه قدمتی دیرینه دارد و مؤلف آن کاملاً مورد وثوق است، اما اکثر علمای قدیم و جدید معتقدند که نسخه نویسان بعدی، تعداد صفحات این کتاب را به سلیقۀ خود افزایش داده و در نتیجه آن را از اعتبار انداخته اند!
- گروهی که شیخ عبدالکریم حائری (مؤسس حوزه علمیه قم) در بین آن ها وجود دارد، این گروه نقل خود را از شیخ ابراهیم کفعمی دانشمند بزرگ شیعی گرفته اند که به قرن 9 و 10 هجری یعنی به دوره های بعد از شهید اول تعلق دارد. (شیخ عبدالکریم حائری به اعتبار همین منبع، عزاداری امام مجتبی (ع) را که هفتم صفر در نجف مرسوم بود به ایران منتقل فرموده است)
اما غیر از کتاب تثبیت الامامه (که دارای نقص و فاقد اعتبارشده است) و مصباح بلدالامین کفعمی (که مربوط به دوره بعد از شهید اول است) بقیه راویان و دانشمندان شیعه همچون فتاح نیشابوری، اربلی، شیخ طوسی، شیخ طبرسی، سعدبن عبدالله اشعری، نوبختی، کلینی و شیخ مفید که همگی به دوره های قبل از شهید اول تعلق دارند؛ 28 صفر و یا آخر ماه صفر را سالروز شهادت سبط اکبر (ع) نقل کرده اند.