تکان دهنده ترین شعرت ای رفیق کجاست؟/بخوان،بخوان! هوس زیرو رو شدن دارم

الان خودم هم به خواب هام ایمان آوردم... اینکه بخوابی و بیشتر خسته بشوی.. اینکه بخوابی و آینده های دور و نزدیک را محو و مبهم یا شفاف ببینی، بعد از این چند سال دیگر نه تنها جذاب نیست بلکه شکنجه آور است.. از خوابیدن خیلی وقت است که لذت نمیبرم.. کجا رفته اند آن خواب های عمیق و سنگین؟ که زلزله بیاید و تو خواب باشی همچنان! که لرزش زمین بغلتاندت ازین سر اتاق به آن سرش و همه بیرون خانه شیون کنند و تو حتی از خواب بیدار نشده باشی.. چه گذشته است بر من؟ چطور حالا با صدای جارو کشیدن رفتگر از پس شیشه ی دو جداره، ساعت 4 صبح بیدار میشوم؟ چطور صدای راه رفتن سوسک روی دیوار و افتادنش روی برگ گل تزیینی بیدارم میکند؟ چطور "بیدار خواب" شده ام این سالها..

یکماه و نیم پیش خواب دیدم یکعده ریخته اند و محاصره مان کرده اند.. چطور خانه به خانه میدویم تا نجات پیدا کنیم.. چطور زن و بچه را به دندان میگیریم و چطور میجنگیم.. انقدر بدحال و خسته و حیران از خواب بیدار شدم که چشم هام سرخ از بی خوابی و دویدن بود.. موهام آشفته شده ی بین آتش توپ و خمپاره بود.. تنم خسته از دویدن در میدان جنگ بود.. از تشنگی و خستگی سر صبح پای یخچال ایستاده بودم تا "من هیچ وقت آب نخور"، آب بخورم.. مامان پرسید: "این چه قیافه ایه؟ از جنگ برگشتی؟!".. از جنگ برگشته بودم. کی باور میکند همه ی این چند سال را جنگیده ام.. هربار که حیران و خسته و زخمی و خاک آلود بیدار شده ام، اخبار ها شهادت یک رزمنده را ریخته اند توی گوش هام.. شهادت جهاد عماد مغنیه یادت نیست؟..

حیران بودم. توی خواب بهم گفتند "فلانی" هم داره میره سوریه! یک آدمی که به گروه خونیش نمیخورد. حتی صبحش خندیدیم که مگر اهل بشود تا پایش باز بشود همچین جاهایی! بعد حتی به خودم گفتم از لطف و کرامت خدا که بعید نیست.. حالا اسم شهدای مازندرانی مانده در خان طومان را نوشته اند.. به همان "نام و نام خانوادگی" پسری است که شهید شده...

با این حساب بیا فکر کنیم بقیه ی خواب هام هم به زودی تعبیر میشود.. روزت مبارک عزیز دل.