به ما حرارتِ دوزخ چه میتواند کرد؟/ اگر زِ ما نستانند چشم گریان را...

فرستنده : محمد زرگر/ عراق

گیرنده : مرضیه زرگر/ تهران، سه  راه تخت جمشید

همسرم، مرضی عزیزم سلام . موج پهناور روزها به کندی گسترده می  شود و بی  شک نمی  توان گفت به گذشته بازگشت ولی چه زیباست به آینده  ای خوشبخت  تر از گذشته رسیدن. باید در مقابل روزی که بر می  آید صبر کرد و پرهیزکار بود. فرض کن اینک زمستان است و همه چیز به خواب رفته است؛ ولی وقتی که بهار زندگی شکوفا گردد دیگر هیچ چیز نمی  تواند جلوی رشد زندگی را بگیرد. همه چیز با شور و هیجان از پس رنج‌ها و جدایی  ها سر بر خواهد آورد و این ما هستیم که دست در دست هم به سوی چشمۀ خورشید خوشبخت گام برمی  داریم و این زمستان سرد جدایی را با تابستانی گرم از عشق و محبت می  سپاریم. آن وقت چه زیباست زندگی! چه زیباست هیجان و خوشبختی و به فراموشی سپردن خاطرات تلخ!. مرضیه جان!، امیدوارم که حالت خوب باشد و مثل همیشه قوی و محکم و مطمئن هستم که این چنین نیروی ایمان و وفاداری و محبتی که در تو عزیزم می  باشد هرگز سست نخواهد شد و کسی که چون تو اراده  ای محکم دارد، هرگز روحیه  اش را ازدست نخواهد داد. باید بگویم عزیزم، باور کن این روحیه  ای که در نامه  هایت می  بینم باعث دلگرمی و قدرت بخشیدن به من است. باز هم همسر خوب محمد، بهت سفارش می  کنم که سعی کن همانطور که قبلاً هم گفته  ام خودت را هر طور صلاح می  دانی سرگرم کن (البته لامصب اخلاق منو که خوب می  دونی) نخند!... مرضیه جان!، در مورد گواهینامه  ات نوشتی که جایزه  اش را گذاشته  ای تا برگردم و نوشته  ای کمی گران است، باید بگویم عزیز دلم! فکر نمی  کنم واسه انسان از جان گرانتر چیزی باشد که بهت می  گویم آن را هم از من بخواهی، حاضرم. باور کن هر چه برای تو انجام دهم، باز هم کم است. خوب عزیزم، در مورد اسرا که نوشته بودی، انشاء الله نوبت ما هم خواهد رسید. سلام مرا به همه برسان.

فدای همسر عزیزم/محمد63/12/14

پ ن: محمد 6 سال بعد در 26 مرداد 1369 برگشت به خانه.. یعنی مرضی جان هنوز زنده بود؟.. با چه عشقی نامه را از توی زندان نوشته.. ای کاش میشد فهمید آدمهای عاشق دو سوی نامه حالا کجا هستند..