سپنج نوشته: الان روحانی میاد میگه من که اصلا نمیشناختمش،به من گفتن بهش مدال بدید منم دادم!!
میگم وِژدانن حالا سکه ها رو پس نمیدن این قهرمانان دیپلماسیِ جاسوس و ملوس؟!
وقتی برای اینکه از رهبر عقب نمونی، بی فکر، با عجله و بدو بدو میری مدال میچسبونی به سینه ی جاسوس مملکتت! سکه طلا خیرات میکنی از جیب مردم و بیت المال! تا علاوه بر دلجویی از آمریکاییها یه خودی هم نشون بدی ، نتیجه میشه این!
هیچکس با وطن فروشی و کاسه گدایی دست گرفتن جلو دشمنش ، عزیز و قهرمان نشده! قهرمان های دیپلماسیت دارن یکی یکی جاسوس از آب در میان جناب پرزیدنت و تو هنوز خوابی.. برجام به گل نشسته، تو خوابی.. تیم مذاکره کننده حتی از لغات انگلیسی استفاده شده در متن برجام بی خبرند و وندی شرمن مسخرشون میکنه! و تو هنوز خوابی.. رآکتور اراک و نطنز و هسته ای رو دادی رفت و نابود شد، خودت رو زدی به خواب.. آمریکاییها به وعده های نسیه ای که بهت داده بودن عمل نکردن، تو گِلِ برجام موندی، گفتی مقصر نمایش شهرک زیرزمینی و موشکهای سپاهه!
هیچوقت نتونستی یا نخواستی چشمات رو باز کنی.. صدای دیگران رو بشنوی.. فقط به منتقدین فحاشی کردی.. دروغ گفتی.. لوله کردی.. با تطمیع و نرسوندن برگه تعرفه رای و ارعاب و رقیب هراسی رای آوردی.. "من نگفتم" از دهنت نیافتاد! .. حالا به قول خودت چطوری آب و صابون بیاریم روت رو بشوری؟!
اگر وندی شرمن و همه ی سیاستمدارای آمریکا و مردم دنیا با دیدن این عکس بهمون بخندن! و ایرانیها رو سبک مغز و احمق بدونن که به جاسوس تیم مذاکره کننده خودشون با خوش خیالی مدال و سکه هدیه میدن نباید ناراحت بشیم! خود کرده را تدبیر چیست؟!
شاعر میفرماد:
دو سه مثقال خریّت، زِ خران چیزی نیست!/ آدمی هست که الحق ، دو سه خروار ، خر است!
پ ن1: اگر چند سال بعد مدارک جاسوسی دارو دسته نیویورکی ها و بالا دستی هاشون: همین عالیجنابان، محرز بشه ، باید چه کسی رو سرزنش کنیم؟! غیر از اینه که بیش از سه دهه است که مردم نمیگذارن "جمهوری گل محمدی" به دست مسئولین بی کفایت سرنگون بشه؟!!
بعضی وقت ها با خودم فکر میکنم این حضراتِ کاخ نشین برای این انقلاب حتی یک سیلی نخوردن! چرا باید آینده این کشور براشون مهم باشه؟ چرا باید دقت کنن؟ کار کنن؟ حواسشون جمع باشه؟ چرا باید مقاومت کنن؟ فکر کنن؟ خون دل بخورن؟ مگه تو حفظ استقلال و آزادی این مملکت و وجب به وجبش ، رنجی کشیدن؟ زخمی؟ عزیزی از دست دادن؟ همه دو تابعیتی، خونه زندگی اینجا و اونجا، هر اتفاقی هم به خاطر حماقتشون برامون بیفته باز ماییم که باید با یه لا پیرهن و کتونی و دستِ خالی تو میدون مین بدویم.. اینا میزارن میرن..
پ ن2: قصه و تاریخچه ی این آقای جاسوس هم یک قصه ی پر غصه است! انسان از اینهمه گاف امنیتی و حماقت، تعجب که نع میخواد بمیره!